Zestig graden warmer

Zo, we zijn aankomen in Myanmar! Allereerst voor iedereen die onze blog leest de beste wensen voor het nieuwe jaar, we hopen dat jullie een sfeervolle oudejaarsavond hebben gevierd. Wij zijn, maar dat is off the record, om half negen lokale tijd (toen was het nog middag in Nederland) naar bed gegaan en niet meer wakker geworden voor acht uur de volgende ochtend. Wel hebben we met de jongens daarvoor nog gegeten: het Oudjaarsfeestbuffet. En vuurwerk afgestoken aan branding van de Indische Oceaan. Het eten in Myanmar is in de reisgids omschreven als het minst smakelijke van heel Azië. Dat kunnen we vooralsnog (steekproef van n=1) beamen. We denken met weemoed aan Nepal en dahl bat, maar wie weet.

Myanmar, of tot 1988 Birma, is niet de meest voor de hand liggende reisbestemming. Laat staan vakantiebestemming. Een negatief reisadvies van het ministerie van Buitenlandse Zaken voor het noorden maakt dat niet beter. Het land roept met de oude naam Birma vooral associaties op met de Birma spoorlijn, met de onmenselijke omstandigheden waarin de railverbinding tussen Bangkok en toen nog Rangoon (nu: Yangon) werd aangelegd. Dat overkwam Birma, wat niet geldt voor de onderdrukking van de vele minderheden (er zijn ruim 135 - door de overheid erkende - etnische groepen), waaronder recentelijk de Rohingya. Minderheden die niet zoals de meerderheid van de Bamar in de vruchtbare vallei van de Ayeyarwady wonen, maar in de ruigere en meer onherbergzame randen van Myanmar. 

Was het niet op de dag van ons vertrek dat Aung San Suu Kyi (haar vader was na WOII de door vriend en vijand gedroomde eerste president van Birma, maar hij werd kort voor de onafhankelijkheid vermoord) in Den Haag een toelichting gaf op de aanvallen op de Rohingya? Terwijl ze zelf eerder jarenlang het pacifistische verzet leidde tegen het generaalsregime? De angst voor het weer ingrijpen door de militairen zal daar zeker in meespelen. Die hebben daar al sinds 1962 een patent op.

Al verder lezend over Myanmar komen er allerlei associaties boven van hetgeen we kunnen verwachten. Na het uitstappen manoeuvreren we ons voorzichtig door de douane (dat ging in Kuala Lumpur bijna fout: bij het boarden wilde de stewardess onze visa zien. We hadden ze digitaal bij ons, maar niet geprint. We werden weggestuurd met de opdracht om voor het vertrek te zorgen voor prints van de vier visa. We kwamen 9.05 aan boord; 9.10 was de geplande tijd van opstijgen).

Van een land dat tot november 2015 een dictatuur was, waar zorg en bescherming voor de eigen bevolking geen prioriteit was (op z’n zachtst gezegd), waar buitenlanders alleen visa voor 24 uur kregen en dat onderaan de statistieken bungelde als het ging om levensstandaard. 

Groot was dan ook de verbazing toen we landen op een uiterst moderne luchthaven, op en top verzorgd en uitermate schoon. Opvallend of beter gezegd bijna verdacht was de muzak van kerstmuziek in stemmige gitaar- en pianozettingen. En de kerstbomen met sneeuw en cadeautjes bij elke taxfree shop. In een land waar 90% van de bevolking uitermate boeddhistisch is en waar we op de luchthaven al veel monniken tegen het lijf zijn gelopen.

Was dit vliegveld een prestigeproject van de militairen die nog steeds een kwart van de zetels in het parlement hebben geclaimd en de volledige zeggenschap hebben over het leger, zonder democratische aansturing? Of is dit een teken van een zich snel ontwikkelend land dat het juk van een dictatuur van zich afschudt en dat wil laten zien bij binnenkomst? We kunnen het nog niet zeggen. Wel weten we dat toerisme een steeds belangrijker economische rol heeft, maar ook zien we de (erg) korte rijen bij de douane onder het bordje ‘Foreigners’. Veel vragen die wellicht de aankomende twee weken worden beantwoord. Eerst maar eens kijken of onze vertraagde vlucht ons echt naar Thandwe zal brengen. In die zin verwachten we toch steeds surprises. Het enige dat ons niet verrast en aangenaam is, is de temperatuur: we zitten in de tropen, zo’n zestig graden warmer dan in Lobuche.