Abu Dhabi in een dag

Een dagje Abu Dhabi. De reisgids beveelt twee highlights aan. Drie als Max Verstappen er ook zou zijn geweest. Maar dat is over 10 maanden. We slaan het Formule 1 circuit over. We kunnen altijd nog naar Zandvoort om mee te luisteren. Alhoewel voor ons qua geluid niets meer de Formule 1 bootraces in Nieuw Zeeland heeft overtroffen. Dat was oorverdovend. Geluidsnormen ontbraken op het water. Vangrails ook. De jongens hadden toen continu hun handen op hun oren. 

De highlights van Abu Dhabi zijn het Louvre Abu Dhabi en de Sjeik Bin Zayed Moskee. De reisgids somt in een paar bladzijden de feiten van de moskee op. We onthouden dat er 90.000.000 kilo marmer uit Macedonië in verwerkt is. Naast allerhande andere soorten kostbare materialen. Geen sombere tijden voor bouwbedrijven hier. Ook de rest van de stad staat overigens vol met glimmende gebouwen. Niet zo hoog als in Dubai. De meeste zijn afgetopt op 30 verdiepingen, zoals ook ons hotel. Nederland is er een wat provinciaals land bij. In ons land zijn de aardgasbaten niet in stenen en marmer gaan zitten. Wel in onze verzorgingsstaat? Die hebben ze dan weer niet in de Verenigde Arabische Emiraten.

Het Louvre oogt van een afstand bescheiden. Het museum ligt in een gebied waar ontwikkeld wordt. Geen idee wat ze aan het bouwen zijn. Aan beide zijden van de Avenue Jacques Chirac staan hoge schermen met kleurrijke foto’s. Van de Expo 2020, van luxueuze waterfront villa’s (“for all nationalities”, daar heb je er heel veel van in deze stad) en voor leningen. 

Als we de bus verlaten, staan we direct in de tuinen van het museum. Wat van een afstand een afgeplatte bol leek, is van dichtbij een dak waaronder de paviljoens van het museum liggen. Het doel van het museum is ontmoeting van verschillende culturen, wat leidt tot nieuwsgierigheid en wederzijds begrip. Er is naast de vaste collectie één expositie: Dix mille ans de luxe. Toepasselijk in deze rijke oliestaat. We zien topstukken van het Louvre en van vele musea van over de hele wereld. Een prachtige, ruim opgezette expositie. Daarna dompelen we ons onder in twaalf zalen met de vaste collectie. Gesorteerd naar periode, met museumstukken van over de hele wereld. Drie vuistbijlen, een serie vruchtbaarheidsbeeldjes, tapijten, religieuze boeken, wereldkaarten, etc. Je ziet de overeenkomsten en de verschillen. De vormen zijn vaak gelijk, de mate van afwerking, detaillering en kleurstelling verschillen enorm. Er was wel kruisbestuiving, maar nog geen ‘global brands’.

We genieten en haasten ons na drie uur kunst inhaleren naar de bus. Op weg naar onze laatste highlight van onze reis, de moskee. 

We zitten ondertussen vol met versie referenties van moskeeën en andere religieuze gebouwen. Onlangs nog de moskee in Muscat, in India de Taj Mahal, de tempels in Myanmar, de kloosters in Nepal. We kunnen na zeven weken niet meer onbevangen kijken. De moskee is groot, heel groot. Overdadig kun je zeggen. Waardoor de schoonheid (wat is dat eigenlijk, het gebouw ís, wij zijn het die waarderen en oordelen) ondergesneeuwd raakt. De grootsheid verbloemt elegantie, sfeer, intimiteit. 

We zien ook parallellen met Myanmar. De ondergrondse toegang (honderden meters gangen en zalen met loopbanden) is rijk voorzien van winkeltjes met souvenirs en eten. McDonalds is coming soon. Haägen Dazs is er al. We worden weer verleid winkels binnen te komen. Net de Soukh van Muscat. We maken de uitgezette ronde voor toeristen door de moskee op tempo en staan na een uur weer bij de bushalte. We herkennen een aantal mensen van de heenreis. Die hebben dezelfde ronde gemaakt. De highlights van Abu Dhabi vragen om een strak tijdschema. 

We kijken vanuit de bus naar buiten. De zon schijnt. Het is lekker warm. Misschien nog even naar het strand, gewoon over de zee staren naar het westen waar ons thuis is?

(Het werd uiteindelijk een voetbalwedstrijd)