Een hele andere wereld

De wekker gaat. Het is kwart over vijf. Tijd voor het vertrek naar Dubai. Per bus, dat hadden we in september zo bedacht. Konden we mooi het landschap zien veranderen. Zyad brengt ons naar het busstation, een kwartiertje rijden. Het is donker en koud voor Oman. Er valt een lichte regen. Een ideale dag om te reizen. Zo’n reisdag heeft romantiek. En nostalgie. Reizigers uit den vreemde. Tassen met eindeloos veel labels en stickers. Verhalen over verre landen. Elke dag is nieuw, verrassend. Vraagt uithoudingsvermogen en doorzettingsvermogen. Een soort sigarettenreclame. Avontuur bestaat nog. 

Onze bus maakt het avontuur comfortabel. Luchtgeveerd. Wifi. Oplaadpunten voor mobiele telefoons. Een ontspannen chauffeur. Voor iedereen een praatje en een grapje. Een charmeur voor de vrouwen in de bus. Hij neemt bij elke halte ruim de tijd. Wij hebben alle tijd. De busreis duurt zeseneenhalf uur. 

Na drie uur rijden hebben we al een uur vertraging. We hopen dat het avontuur vandaag niet bestaat uit een late aankomst. We willen deze zelfde dag nog door naar Abu Dhabi waar we donderdagochtend naar Nederland vertrekken. Gelukkig halen we de vertraging in en komen precies op tijd aan bij de grens tussen Oman en Abu Dhabi. Daar staat een half uur gepland voor een uitreisstempel voor alle busreizigers. We hebben geluk. Om kwart over elf zijn we weer onderweg. We rekenen uit dat we zelfs eerder gaan aankomen. Misschien is dat de verrassing van vandaag.

We beginnen ons na een paar kilometer toch wat zorgen te maken. Er doemt een groot hek op met een bord. Welcome to the United Arabic Emirates. We hebben buiten de douane aan die kant van de grens gerekend. De hekken worden dubbele hekken. Grote rollen vlijmscherp prikkeldraad. Er tussen ruimte voor patrouilles. De buschauffeur lacht naar de vrouwen op de eerste rij en maakt een grapje. Wij lachen nog niet mee. De bus wordt op een zijspoor gemanoeuvreerd. Achter een andere bus waar we een lange rij passagiers voor een grijs, non descript gebouwtje zien staan. Slecht nieuws. Avontuur bestaat nog. Na een uur is de andere bus weg. Alle mannen worden verzocht uit te stappen. Mark belandt achteraan. Per vier mogen we het gebouwtje in. Pas op: radioactieve straling staat erop. De koffers worden gescand. Na een uur gaat Mark naar binnen. Als laatste. Voor hem worden de koffers van de laatste mannen binnenstebuiten gekeerd. Interessant. De mannen hebben allerlei groenten bij zich naast hun kleren. Wij hebben geen groente bij ons. Wel veel medicijnen. Van onze reis door Nepal. Hoofdpijn (drie varianten), zenuwpijn, rugpijn, keelpijn, voor astma, tegen diaree, waterzuiveringstabletten, blarenpleisters. Alle medicijnen worden uitgepakt en bestudeerd. Argwaan wekken de tabletten tegen hoogteziekte. De douanier kent alle medicijnen, maar niet de Acetazolamide. Mark legt uit dat ze ook Diamox heten en gebruikt zijn voor een trekking in de Himalaya. De medicijnen verdwijnen weer in de medicijntas, maar worden er nog drie keer uitgehaald. Nederlanders en pillen zijn blijkbaar een slechte combinatie. Misschien een uitgeweken drugscrimineel op leeftijd? Na een kwartier mag Mark vertrekken. “Welcome” zegt de douanier als Mark de deur van het gebouwtje achter zich dichttrekt.

Met tweeëneenhalf uur vertraging komen we in Dubai aan. Er rest ons weinig tijd voor alle hoogtepunten. We besluiten alleen de Dubai Mall met Burj Khalifa te bezoeken, dat halen we net voor het donker. 

De Burj is de Taj Mahal van Dubai. Een must see die je niet snel meer vergeet. Achthonderdachtentwintig meter hoog glimmend glas. En geen glazenwasser te zien. De Dubai Mall ligt aan de voeten van de Burj. Na honderden meters zeulen met al onze bagage splitsen we op. Één maakt een rondje, de ander past op de bagage. Alles glimt ons tegemoet: Dior, Gucci, Rolex. Ruim opgezet met veel winkelend publiek. In elk geval publiek: veel van de chique winkels zijn leeg. Die zijn niet voor gewone mensen. 

Wij gaan alleen naar binnen bij Cake & Bakery. We hebben sinds het opstaan niet méér gegeten dan zes Snickers, één Bounty en een Twix. Bij gebrek aan busstops onderweg. Oh ja, ook nog allebei een banaan. De Panini Cheese Vegetables smaakt ons goed. Voldoende voor nog een half uur metro en twee uur bus naar Abu Dhabi, waar we zo verstandig zijn geweest om een hotel naast het centrale busstation te reserveren. Het zal dan wel richting negen uur gaan. Zijn we waarschijnlijk over onze honger heen. Is het toch nog een avontuurlijke dag geworden.