Terug van weggeweest

Bijzonder hoe makkelijk je de geuren, de geluiden, de lucht op je huid en de visuele indrukken herkent als je terugkeert in den vreemde. En hoe moeilijk het is om – als je nog thuis bent – je deze sensaties voor te stellen. Herkenbaar van vorige reizen, maar elke keer weer verrassend. Zo ook in Kathmandu, een stad op 1.400 meter aan de voet van de Himalaya, waar we in 2010 voor het laatst waren. We landen deze donderdag op een bewolkte namiddag op de onveranderde en al jaren overbelaste luchthaven van de stad. Een gesprek tijdens de vlucht met de vrouw van de piloot leverde nog de informatie op dat de piloten voor Kathmandu een aanvullende cursus moeten volge: een lastige landing. Komt misschien niet alleen door de laaghangende bewolking in de vallei waar de stad in ligt, maar ook door de smog die onder die bewolking blijft hangen. Dat was ook gelijk de herkenning die we hadden toen we het vliegtuig uitstapten: de geur van uitlaatgassen. 
De rit van het vliegveld naar ons hotel, het Kathmandu Guest House, duurde een half uurtje en bracht ons een kakofonisch concert van claxons. En verbazing bij de jongens dat er geen slachtoffers vielen in de wirwar van het verkeer, waarbij over het algemeen – maar zeker niet altijd – de auto’s, motoren, busjes, fietstaxi’s en voetgangers links houden. De rit is ook eek kakofonie van kleuren: van kleding van de mensen op straat, van verkoopwaar in de winkeltjes en van de straatverkopers, van slingers met Tibetaanse gebedsvlaggen. Om jullie een indruk te geven van Kathmandu hebben we een link naar een YouTube-video opgenomen. Voor de liefhebbers. 
Overal in de stad zijn nog de sporen te zien van de zware aardbeving (7,8) die in april 2015 plaatsvond. Monumenten die nog in de steigers staan en gebouwen die dichtgetimmerd zijn, wachtend op hun restauratie. Wikipedia laat weten dat Kathmandu door de beving meer dan een meter naar het zuiden is verschoven en door overschuiving van aardplayen ook hoger is komen te liggen. Moeilijk om je daar een voorstelling van de maken. 
Het hotel staat overigens weer helemaal overeind. Ooit gebouwd als buitenplaats van een rijkere Nepalese familie buiten de stadsranden, is het nu ingebouwd in de toeristische wijk Thamel. Door de grote binnentuin, een luxe in een volgebouwde stad, heeft het nog wel de sfeer van buitenplaats gehouden. Het koketteert met beroemde gasten sinds de opening van het hotel in 1968. Veel bergbeklimmers, waar wij minder in thuis zijn. Met uitzondering dan van Reinhold Messner die hier in 1978 te gast was in het jaar dat hij als eerste zonder extra zuurstof de Mount Everest beklom. 
We hebben donderdagavond kennisgemaakt met onze berggids Megh, met wie we zondag – deo volente – vertrekken naar Lukla. Dat is nog wel spannend. Hij vertelde dat door mist in Lukla er de afgelopen twee dagen geen vluchten waren vertrokken. Voor zondag moet de achterstand zijn ingehaald en moeten – nog belangrijker – de vluchten wel doorgaan. In de verhalen die we tot nu toe hebben gehoord, is het een uitzondering als je vlucht op tijd vertrekt. We gaan het meemaken.