Naar school in Kathmandu

Vanochtend zijn Miriam en een van de jongens vroeg op pad gegaan om het KISC te bezoeken. KISC is een internationale school in het zuidwesten van Kathmandu. We reizen er per taxi heen, wat een inkijkje geeft in het op gang komen van hèt leven in de stad. We zien veel brommers, enkele fietsers en hier en daar mensen die hardlopend op weg zijn naar hun bestemming.. Langs de kant van de weg zie je regelmatig vuurtjes waar mensen met elkaar thee drinken. We komen door verschillende wijken, in stijl zie je wel verschillen tussen grotere en kleinere huizen, vrijwel overal wordt enorm dicht op elkaar gebouwd, later deze dag hebben we het hierover met een Nederlandse mevrouw die werkt bij het centrum voor Early Childhood Education, zij beschrijft de situatie als vergelijkbaar met Amsterdam: snel stijgende grondprijzen en een enorme uitdaging om een plekje te bemachtigen. 

Wij zijn blij met onze taxichauffeur die ons rustig en veilig door de chaotische drukte leidt en na een telefoontje met mijn contactpersoon op de school brengt waar we moeten zijn. In Kathmandu hebben scholen niet echt een adres, met de aanduiding van de wijk en een uitleg in woorden van de ligging kom je er. Bij aankomst op de school zien we drie gebouwen en veel ruimte om te bewegen en sporten, zowel overdekt als buiten. We lopen wat rond, melden ons aan als bezoeker en vinden na enige tijd de receptie waar we heel vriendelijk worden ontvangen. 

De internationale school bestaat uit een basisschool en een middelbare school en heeft ook een afdeling Equip, Wij gaan alle afdelingen bezoeken, lessen bekijken en praten met managers en leraren. Een indruk in vogelvlucht: de school werkt volgens het Cambridge curriculum, ze zijn hier enorm trots op, want het komt niet vaak voor in Nepal. Op de school zitten ongeveer 180 leerlingen, er is heel wat verloop in leerlingenaantal. We praten eerst met een leraar die zich al 15 jaar heeft verbonden aan KISC. Hij vertelt ons zijn levensverhaal, Hij is geboren in een klein dorpje in de bergen en afkomstig uit een gezin van 16 kinderen. Het leven in het dorp was erg eenvoudig en arm. Veel van zijn broers en zussen overleden op jonge leeftijd. Om naar school te gaan, moest hij 1,5 uur lopen door de bergen over rotsen in weer en wind. Schoenen had hij niet. Het leven was zwaar, maar omdat hij niet beter wist ook niet ongelukkig. Op dit moment is nog maar een van zijn zussen in leven. Zijn leeftijd hebben we niet gevraagd, maar ik schat dat hij ongeveer even oud zal zijn als ikzelf. Het is hem gelukt om een opleiding te volgen, hij heeft gereisd door de wereld en heeft na een aantal jaren besloten terug te gaan naar Nepal, dat voelde voor hem als thuiskomen. Nu zet hij zich dagelijks in voor onderwijs om te proberen ervoor te zorgen dat minder kinderen een leven hoeven te leiden zoals hij in zijn jeugd. Hij geeft leiding aan een centrum waar Nepalese onderwijzers les krijgen in hoe zij leerlingen op een plezierige manier kunnen laten leren. 

De Nepalese openbare scholen hebben schooltijden van 6,00-11.00 uur in de ochtend. Het onderwijs dat wordt gegeven bestaat vooral uit het hoofd leren van wat de leraar vertelt en het maken van toetsen hierover. Het ontbreekt op veel scholen aan boeken en uitdagende leermiddelen. Leerlingen maken de toetsen vaak niet al te best en gaan dan niet meer naar school, Zie daar de uitdagingen!  Later spreken we met de leider van KISC Equip. Hij laat ons de projecten zien die zij uitzetten, Ze zetten in de school talenlabs, ICT labs en science labs op waarmee zowel het aanbod voor de basisschool als voor de middelbare school kan worden verzorgd. Ze brengen boeken naar de scholen: eerst in de vorm van een kist en nu in de vorm van plastic opvouwbare mappen waarin boeken passen, waaruit kinderen als bij een bibliotheek boeken kunnen lenen. De boeken zijn zichtbaar en blijven in goede staat. Ten tijde van het gebruik van de kist, kregen de kinderen de boeken niet mee naar huis, dat vonden de leraren zonde van de boeken. Met het huidige systeem werkt het goed! Met het werk heeft KISC Equip nu 22 scholen bereikt, Mocht je ze willen steunen, donaties zijn welkom! Het neerzetten van een ICTlab kost ongeveer 1000 dollar, het geven van een beurs aan leerlingen 250 dollar per jaar.

Na deze gesprekken bezoeken we enkele klassen. We zien een rijke leeromgeving en manieren van werken die erg lijken op hoe wij in Nederland onderwijs graag zien: afwisseling in werkvormen, veel ruimte voor interactie, aansporen tot nadenken van leerlingen, heel wat schrijfopdrachten, werken vanuit teksten. Of de teksten altijd even betekenisvol zijn voor de leerlingen is wat lastig in te schatten. De leerlingen die we zien en spreken zijn erg betrokken en positief over de school. In gesprek met een taaldocent van de basisschool merken we dat we goed aansluiten op elkaar wat betreft de ideeen over goed onderwijs. We wisselen mailadressen uit en maken afspraken over wat we elkaar zullen mailen. Ik vertel ook over de onderzoeksgroep van Erna van Koeven en mijzelf naar het Betekenisvol leren met verhalen en laat een en ander zien hiervan. deze school heeft vergelijkbare projecten lopen rond het zoeken naar effectief en betekenis onderwijs in het komen tot lezen met begrip. Mooi om dit zo te delen en samen na te denken in mogelijkheden. 

Na het KISC bezoeken we ook een ECEC, een mini-Pabo zoals de Nederlandse vrouw die op dit centrum werkt de school omschrijft. Ook hier zien we een grote drive om het onderwijs in Nepal verder te helpen en ontwikkelen. Het ECEC heeft 50 leraren en verspreid over het hele land projecten waarbij zij leraren die zij opleiden ondersteunen bij het komen tot onderwijs dat motiveert en inspireert. Zij richten zich op early education en leren hun leraren dat leerlingen veel kunnen leren via Spel. We hebben mooie contacten gelegd, ik ben gevraagd les te komen geven op de PABO. Vol gedachten, kaartjes met emailadressen en ideeen voor uitwisseling nemen we afscheid en gaan we terug naar de stad. Op naar de voorbereidingen voor onze trekking naar het EBC camp.