Brandstof voor wandelaars

Een golf van verwachtingsvolle opwinding gaat door de vertrekhal. “Hurry, hurry”. Meagh spoort ons aan. We grijpen onze rugzakken en struikelen half achter hem aan. Na zeven uur wachten op de luchthaven van Kathmandu lijkt het erop dat onze vlucht naar Lukla – Tenzing-Hillary Airport - gaat vertrekken. We zagen het om 5.00 uur ’s-ochtend eigenlijk al wat somber in. Laaghangende bewolking en geen zuchtje wind. Dat beloofde niet veel goeds voor ons vertrek, en zeker ook niet voor de aankomst op 3.000 meter hoogte (onze gratis hoogtemeters). En dat bleek ook. De uren tikten weg in de vertrekhal, die steeds volstroomde en weer leeg met elk vertrek van weer een binnenlandse vlucht naar een vrolijker bestemming. Niet de vluchten naar Lukla. Delayed. Eerst stond het alleen bij onze vlucht (de eerste), maar langzamerhand regen de ‘delayed's' zich aaneen tot het beeldscherm vol was.

Daar kwam gelukkig om 12.00 uur verandering in. We haasten ons naar de gereedstaande bus samen met nog 11 anderen. De bus reed met stevige vaart naar het gereedstaande vliegtuig, we sprongen uit de bus en werden gelijk tegengehouden. Eerst moesten de accu’s nog worden opgeladen. Een kleine 30 minuten later mochten we plaatsnemen. De stoelen aan de linkerzijde (‘de bergenkant’) waren al bezet, maar aan de rechterkant was alles nog vrij. Mark kwam vooraan te zitten, gelijk achter de piloten. Geen deur die de passagiers van de piloten scheidde, waardoor Mark een perfect zicht had op de cockpit en over de ruggen van de piloten kon meekijken. Weer 30 minuten later reden we richting de startbaan waar we weer 30 minuten later mochten opstijgen. Met een mooie manoeuvre haalden we vlak voor de start nog een Boeing 737 in, die vanaf het midden van startbaan naar rechts ging. Wij naar links. Met een oorverdovend lawaai stegen we op in het tweemotorig propellervliegtuig.

De vlucht was comfortabel en bood mooie uitzichten. Ook aan de ‘niet-bergkant’. Na 35 minuten naderden we Lukla. Tenminste dat kon Mark op de ‘vliegtuig-TomTom’ zien. Buiten was het vooral bewolkt. Met nog een paar kilometer te gaan werd het zicht beter en keken we aan tegen een landingsbaan (strip?) die met een hoek van twaalf graden tegen de berg oplag. Met aan het einde van de strip van 460 meter (gecheckt op Wikipedia) een stevige muur. Spectaculair om te zien. Overigens minder om erop te moeten landen. Omdat we toch Wikipedia checkten, kregen we gelijk mee dat Lukla Airport samen met de luchthaven van Nuuk (niet meer gecheckt waar dat ligt) als het meest extreme en gevaarlijke vliegveld van de wereld geldt. Goed om dat soort dingen van te voren niet weten. Zoals uit deze blog blijkt, zijn we heelhuids uitgestapt. Wel met de mededeling dat dit niet alleen de eerste vlucht vanuit Kathmandu was, maar ook de laatste vlucht vanaf Lukla. Pech voor degenen na ons, pech ook voor de vele tientallen mensen die al twee dagen stonden te wachten op een terugvlucht. Zestien van hen hadden geluk. Na vliegtuig ging nog terug.

We vertrokken rond 15.00 uur voor onze wandeling naar Pakhding. Een relatief gemakkelijke tocht met per saldo een negatief aantal hoogtemeters: we eindigden op 2,680 meter. De grootste uitdaging – naast de lange hangbruggen – was de invallende duisternis, die aan de andere kant de dorpjes die we passeerden wel feeëriek maakte. Iets voor 18.00 uur kwamen we aan bij onze lodge, waar we al snel achter een kop citroenthee en een bord dahl bat (gestoomde rijst en gekookte inzensoep, voor ons ook met pickles en vegetarische curry) zaten. Brandstof voor wandelaars.