Terug naar school en naar Myanmar
En dan hier ook het eerder aangekondigde verhaal over de basisschool in Myanmar. De foto’s hebben we eerder al bij het verhaal over Zee Oh geplaatst.
Het verhaal komt iets later dan verwacht, doordat mijn tante, zus van mijn moeder op 94-jarige leeftijd is overleden. Ze is heel mooi en rustig uit het leven vertrokken. Haar crematie is vandaag. Quirijn zal er namens ons bij zijn.
En nu over de school: ik had een bezoek aan een school in Myanmar eigenlijk al afgeschreven. Op veel plaatsen waar we kwamen, zagen we grote toegangspoorten naar verder lege en gesloten schoolgebouwen. We denken dat dit kwam door het begin van het nieuwe jaar.
Tijdens ons bezoek aan het afgelegen plattelandsdorpje Zee Oh kregen we een weliswaar kortstondige, maar toch ook weer een vrij complete indruk van een Myanmarese basisschool. Wat ons als eerste opviel was het grote aantal kinderen in verschillende leeftijdsgroepen. De jongste kinderen waren lekker aan het buiten spelen op een speciaal voor hen afgezet deel van de grote binnenplaats van de school. Ze hadden een flink aantal speeltoestellen en fietsjes. We mochten in elke klas even binnenlopen. Iedere klas had eenvoudige houten tafels en banken. Sommige stonden opgesteld in rijen achter elkaar, waarbij 3 of 4 kinderen naast elkaar zaten. In andere klassen stonden tafels en stoelen in u-vorm. Alle kinderen hadden schriften, potloden en pennen en in elke klas was een leraar. In de eerste klas waar ik keek, zat de leraar rustig op een bankje aan de zijkant van de klas. De leerlingen hadden boeken waarin ze lazen. Ze schreven op wat ze belangrijk vinden. Toen we meekeken in de boeken, zagen we dat ze Griekse filosofie en Italiaanse schilderkunst) aan het bestuderen waren! Dat verbaasde ons wel moet ik zeggen!
In de volgende klas waren jongere kinderen hun hand aan het overtrekken. Aan de muur in deze klas hingen tekeningen van groente en ander eten met het Engelse woord erbij geschreven. De leerlingen vonden het leuk dat we er waren en wilden graag laten zien wat ze deden. De leraar van deze klas sprak geen woord Engels! In de volgende klas was een leraar die speciaal voor ons gehaald werd omdat ze Engels sprak. Jullie kennen haar al uit de blog. Ook haar Engels was zo beperkt dat het voeren van een gesprek over het onderwijs op haar school, laat staan het onderwijs in Myanmar helaas niet echt mogelijk was.
We hebben wel een mooie indruk gekregen van een basisschool. We zagen verder dat deze school financiële steun krijgt van Plan International (misschien verklaart dat de Griekse filosofie en Italiaanse schilderkunst?). Een bezoek aan hun website leerde ons dat deze organisatie zich inzet voor onderwijs aan jonge mensen in ontwikkelingslanden zonder rekening te houden met godsdienst, etniciteit of anderszins en met inzet op gelijke kansen voor iedereen, ook meisjes.
Een blik op de goede doelen waar we zelf aan doneren leert ons dat wij de Nederlandse afdeling van Plan International op onze vaste lijst hebben staan. Dat doet ons goed en we gaan voor een extra donatie dit jaar!
