Het Sultanaat Oman

De achtbaansweg ligt er smetteloos bij. Strak asfalt. Geen gaten en kuilen. Een paar mannen lopen met bezems de weg te vegen. Ze vegen wat zand bij elkaar in de bermen. Het is zoeken naar een smet op deze prachtige weg. Er is weinig verkeer. Iedereen houdt zich aan zijn of haar baan. We zijn beland in de contramal van India: Oman. 

Zijn snelwegen een spiegel van een samenleving vragen we ons af? We kunnen het ons voorstellen. De verleiding om landen te vergelijken proberen we steeds te weerstaan. Wat lastig is. Maar in Oman is het voor ons onvermijdelijk, aankomend uit India. Alles is af, met uitzondering van de vele bouwactiviteiten: nieuwe villa’s (waar veel reclame voor is op het vliegveld), nieuwe appartementencomplexen, nieuwe wijken. En alles in een smetteloos wit. De hoofdstad van Oman is inderdaad bijna af. Als er iets opvalt, zijn het de vlaggen. Allemaal half stok. Veertig dagen, voor de overleden Sultan. In de reisgids lezen we dat het vrijwel nooit regent, maar de eerste drie dagen na zijn overlijden heeft het in Muscat non-stop geregend. Symbolisch. De scholen zijn er een week dicht geweest. 

Ook het vliegveld is leeg als we landen. We zijn de enige vlucht op dat moment. We schaffen ons 10-dagen visum aan, dat gaat een stuk vlotter dan online. We hebben wel tegenslag bij de douane. Er is een lange rij wachtenden, maar vrijwel geen douane. Wel veel activiteit. Het is rond één uur. De ochtendploeg vertrekt, maar de middagploeg is nog niet aangekomen. We wachten een uur. Het wachten herhaalt zich twee dagen later als we een auto huren op het vliegveld. We zijn ruim op tijd voor de pick-up, net als tien anderen in de rij voor ons. Met een gemiddelde afhandeltijd van 20 minuten, staan we bijna 2,5 uur in de rij. We troosten onszelf: wij zijn al twee dagen in Oman. De voornamelijk Fransen voor ons hebben er een lange (nacht)vlucht op zitten. Aan de andere kant: het gaat bij ons af van de twee dagen die we hebben voor onze verkenning van Oman. De andere wachtenden hebben ongetwijfeld meer tijd te besteden. Aan nog een andere kant: wij hebben er al zoveel dagen op zitten, dat elke klacht en elk gemopper van ons ongepast is.

Het plan: het land in, naar bergtoppen van 3.000 meter, diepe kloven, dorpen van duizenden jaren oud met lemen huizen, wadi’s, oases, de Omaanse gastvrijheid. We gaan kijken wat we hiervan kunnen beleven in de korte tijd die we hebben. 

De wachtrij belooft niet veel goeds, maar ook die kan ons op het verkeerde been zetten. 

We hebben de afgelopen twee dagen gelogeerd bij Karyan en Zyad en hun twee zoons. In Muscat. Karyan is onlangs Master geworden door de opleiding op Windesheim af te ronden. We doen in Oman de diploma-uitreiking. Net als we dat in Bangkok hebben gedaan. Miriam heeft tijdens onze reis de diploma’s zorgvuldig bewaard. Zo zijn ze naar het Everest Base Camp geweest en niet achtergebleven in Kathmandu. Misschien geeft dat ze wat extra’s. 

Karyan en Zyad zijn meer dan gastvrij. We verkennen met hen de stad, gaan uit eten bij een Indiaas restaurant (er wonen veel Indiërs in Oman), zien een voetbalwedstrijd van een van hun zoons en bedenken met hen onze verkenning van Oman. maandag zullen we de school bezoeken waar Karyan werkt. 

Muscat is een langgerekte witte stad langs de kust van de Perzische Golf. Ruim vijfendertig kilometer lang en zo’n vijf kilometer breed. Hoogbouw is er niet. Daarvoor moet je in Dubai zijn (>800 meter, hoog). Aan de oostzijde ligt de oude stad. Met haven, paleis van de Sultan, parlement, ministeries, forten. Er is - met uitzondering van de forten - geen oude bebouwing. Oude wijken maken plaats voor nieuwe. Voor het binnenland worden in de reisgids veel oude steden en forten aangekondigd. We gaan op pad naar het Oman van vroeger.