Rondom Dadhikar

21 januari 2020 - Jaipur, India

De vier Indiase jongemannen, spijkerbroeken, leren jassen, zonnebrillen, smartphones, zijn een dagje uit. Ze groeten ons vriendelijk. Reisgenoten op een zondagmiddag op safari. Samen met twee Nederlanders, een gids en chauffeur in een jeep. Bij de toegangspoort worden onze ingevulde verklaringen ingeleverd: we zijn zelf volledig verantwoordelijk voor elk malheur dat ons kan overkomen, zoals uit de jeep vallen of opgegeten worden door tijger of luipaard. 

We zien al snel een krokodil, die een klein eilandje deelt met een grote schildpad en een stoïcijnse vogel. Zijn bek staat open, wellicht in de verwachting dat de gebraden kippetjes zijn bek in vliegen. Tenminste, zo associëren we. Aan voedsel geen gebrek voor roofdieren zien we als we verder rijden. Het park is vol met herten, antilopen, reeën en wilde zwijnen. Niet echt schrikachtige types, we kunnen er vrij dichtbij komen en close up foto’s maken. Vanuit de jeep, dat wel. Onze gids geeft geen toestemming om eruit te stappen. We zien ook veel vogels en apen. En eekhoorns. Die zie je overal. We horen de namen van de vogels, maar kunnen ze niet onthouden. Behalve de gele duif en de pauw. Voor de duif stoppen we nog, voor pauwen niet. Die zijn te gewoon.

Halverwege maken we een stop. Middenin het park. We hebben 15 kilometer op de teller staan. Als we verder gaan, is de aandacht van de jongemannen wat verslapt. Ze praten en lachen, staan op in de open jeep. Om selfies te maken. Ook al hebben ze geen bereik meer. 

Aan de andere kant van een steile helling zien we twee jeeps stilstaan. De inzittenden turen naar de heuvel. Onze chauffeur schakelt. En geeft vol gas. Er is een luipaard gezien, hij komt onze kant op. Hard remmend komen we tot stilstand. We zien: een groot hert, meerdere pauwen. En daarachter: een luipaard. Niet geïnteresseerd in ons (gelukkig), niet geïnteresseerd in de pauwen en het hert. Hij loopt soepel als een kat langs de helling. Mark gromt. De camera wil niet scherp stellen. De paar minuten luipaard leveren geen foto op. Heel bijzonder om een luipaard te zien in het wild.

Onze gids is na deze ontmoeting opgelucht. Het is weliswaar geen tijger, maar wel een groot roofdier. De rest van onze route zitten Miriam en Mark achterin op de uitkijk. Voor de anderen is een piep-piep geluid het teken dat er weer bereik is. De social media kunnen worden bijgewerkt. De belevenissen worden gedeeld. Wij doen dat nu, inclusief de foto’s van onze wandeling naar Alwar de volgende dag (een verfrissende ervaring: een sfeervol centrum met oude huizen en winkels, schone straten (het lijkt wel een tik van ons), vriendelijke mensen, zonder verkeersinfarct. Ook al zijn er hier meer heilige koeien en rondstruinende varkens dan elders. Plus: tijdens de wandeling van 10 kilometer zien we nog veel vogels).

Foto’s

2 Reacties

  1. JYY:
    22 januari 2020
    Wel bijzonder, die combinatie van een overbevolkt en vies land maar blijkbaar ook nog ruimte voor wilde dieren in de vrije natuur (in reservaten weliswaar maar toch..).
    Alvast een goed afscheid van India morgen (met weemoed of blijdschap?) en een voorspoedige reis naar de volgende mooie bestemming! xxx
  2. There and back again:
    28 januari 2020
    Allebei José, Oman is wel een land waar we gemakkelijker bijtanken. De bergen zijn heel bijzonder. We zijn nu op weg naar ons laatste land: de Verenigde Emiraten🧡🖐