Naar Mandalay over de Irrawaddy: het reisgenootschap valt uiteen

Mandalay wordt in de reisgids - Rough guide of Myanmar - omschreven als een stad waar de bezienswaardigheden op de vingers van één hand te tellen zijn. Waar elke vorm van sfeer verdwenen is door rigoreuze Chinese nieuwbouw. En waar een verblijf kort zal zijn. Een New Yorkse waar we op de boot van Pagan naar Mandalay mee in gesprek raken bevestigt dit door te vertellen dat ze de volgende ochtend vroeg weer uit Mandalay zal vertrekken. Ze heeft er niets te zoeken. We komen die middag rond 17.00 uur aan in Mandalay, dus dat wordt een echt kort bezoek voor haar. 

We zijn deze ochtend om 05.15 uur weggevaren uit Pagan. Het is koud, maar dat weerhoudt Mark er niet van om op het achterdek te gaan zitten. De overige toeristische passagiers kruipen bij elkaar onder een afdak. Gekleed in de Nepalese thermokleding is het goed te doen op het achterdek. Een plek die later deze reis nog goud waard blijkt door het beste uitzicht dat je vandaar hebt. Maar dat blijkt pas rond 07.00 uur als het licht begint te worden op de rivier de Ayawerda. De rivier stroomt traag naar de Andamase Zee en wij stomen langzaam stroomopwaarts. Het is rustig op de rivier. Af en toe kruist ons pad zich met vissersscheepjes en vrachtschepen. Niet te groot, want de rivier is op sommige plaatsen minder dan 1,5 meter diep. Komt misschien door het droge seizoen.

We verbazen ons over de afwezigheid van bruggen. Een uur na Pagan is er één. En dan weer kort voor ons eindpunt bij kilometer 180. Bruggen zijn een schaars goed in Myanmar. 

Mandalay kondigt zich aan door de eerste heuvels van deze reis. Bezaaid met stupa’s en tempels. Veel goud en wit, dat ons tegemoet glinstert en schittert. En iets verder, als we Mandalay zelf ontwaren, het eerste flatgebouw. Een unicum. We zijn aangekomen in de tweede stad van Myanmar.

Op de kade (we hoeven niet zoals in Pagan over wiebelende houten planken van het schip) worden we overweldigd door het verkeer. Niet meer af en toe een auto, maar hele stromen. Met de bijbehorende luchtvervuiling. Welkom in Mandalay. 

De open taxi wringt zich door de volle straten. We moeten aan de andere kant van het centrum zijn. Het is spitsuur. We komen stapvoets vooruit. De chauffeur prijst overdekte markten aan. Het wordt snel donker. In ons hotel The haven (toepasselijk als je net een bootreis achter decrug hebt) is bovenmatig chic in vergelijking met onze vorige verblijven. En goedkoop. Een gouden combinatie. We genieten van een warme douche en een maaltijd op het dakterras. 

De volgende dag nemen we de hotelfietsen mee. We gaan wat winkelen, op zoek naar souvenirs. En wat rondkijken. Halverwege de dag blijkt dat winkelen erg vermoeiend is en weinig oplevert. We belanden - is het toeval - bij een outdoor- en sportwinkel(tje). Dat is ons winkeleindpunt. Mark vindt nieuwe fietskleding. Wel voor zomerse omstandigheden. 

Tijdens de lunch stemmen we over het vervolg van de dag. Miriam en Mark zijn voor een stevige fietstocht. De jongens gaan schoorvoetend akkoord. En hebben achteraf daar spijt van als we bij terugkomst ruim 40 kilometer op de teller hebben staan. We hebben als beloning wel de U Bein brug gezien (een van de hoogtepunten van Mandalay en Myanmar). En zijn overdonderd geraakt door de vele prachtige tempels en reuze stupa’s. Goud en wit maken ze in de middagzon oogverblindend. 

Het blijft bijzonder dat het Boeddhisme en Boeddha eenvoud predikt en tegelijkertijd de religieuze gebouwen overdaad uitstralen. Het contrast tussen de monniken met een enkel kleed en sandalen is groot. Maar doet geen afbreuk aan onze bewondering en verwondering. Als we willen, kunnen we elke paar minuten stoppen bij weer een mooiere tempel. 

Nog meer is het een plezier om de oprechte belangstelling van de Myanmarezen te ervaren. Waar de jongens overigens een streepje voor hebben. Bij de lunch zijn ze nog op de foto gevraagd met twee meisjes. 

Onze tweede dag in Mandalay bezoeken we de waterval van Dee Doke. Zo’n 45 kilometer van de stad. We zijn de enigen. En de middag benutten we om naar Mandalay Hill te fietsen. We zien onderweg in de stad opeens veel mountainbikers. Quirijn en Mark vermoeden een wedstrijd, maar als we tegen het einde van de middag bij de Hill zijn, blijkt dat de klim van 250 meter het oefenterrein is. Niet off-road, maar gewoon over ds weg. Wij beginnen ook met goeie moed aan de klim. Het begin is vals plat, we houden de mountainbikers bij. Verderop wordt het harken. We hebben geen bergverzet. Het stijgingspercentage gaat naar de 15%. De jongens houden het bij de eerste haarspeldbocht voor gezien. De fietsen gaan de berm in. Miriam duwt haar fiets omhoog en laat die vervolgens bij de tweede haarspeldbocht achter. Steil afdalen is niet haar stiel. En een fiets omhoog duwen ook niet. Mark gaat op z’n trappers staan en zet aan. De mountainbikers met de shorts van de Mandalay Hill Bikers kijken met verbazing hoe hij hen passeert. Mark is bang dat zijn ketting gaat breken, maar houdt vol. Miriam is maar kort na hem boven. Deze keer heeft de reisgids gelijk: niet echt de moeite waard. We kunnen de jongens geruststellen: ze hebben niets gemist. Ook niet het uitzicht over Mandalay. De stad was gehuld in een grijzige smog. 

We kijken in de tijd vooruit. Zaterdag is weer een reisdag. Voor Quirijn naar Nederland, hij moet maandag werken bij Bever. Voor Miriam, Ritse en Mark naar Jaipur via Bangkok, waar we een tussenstop maken voor een diploma-uitreiking op een meest exotische locatie. Ook weer in de smog, dat dan wel. Dat is blijkbaar het lot van steden in Azië. Er zal ongetwijfeld ook de nodige fijnstof in zitten. De stofkapjes die veel mensen dragen vangen wellicht wat af.