Hoger moet het eigenlijk niet worden

21 december 2019 - Solukhumbu, Nepal

Stap voor stap voor stap voor stap. We zijn onderweg van Dingbuche op 4.340 meter naar Lobuche op 4.920 meter. De lucht is ijl, zuurstof is schaars. Op 4.920 meter hebben we maar 53% van het zuurstofpercentage tot onze beschikking vergeleken met ons eigen NAP. Op vlakkere stukken is het ademhalingsritme eenmaal in en uit ademen op vier stappen. Op steilere stukken wordt het één in- of uitademing per stap. Ons tempo zakt naar 1,6 kilometer per uur. Weinig zijn de woorden die we wisselen. Drinken is noodzakelijk, maar vrijwel onmogelijk. Het kan alleen als je stilstaat en ook dan leidt elke slok uit de Camelbak tot een adem-inhaalslag. Als je weer bij bent met je adem, volgen de slokken twee tot en met vijf. Toch brengt elke stap ons dichter bij ons keerpunt: Everest Base Camp. Nog maar een dag verwijdert. We hopen er morgen rond 12.30 uur aan te komen om daarna te overnachten in Gorak Shep op ruim 5.100 meter. In het boek Into thin air van Jon Krakauer bezwoer Scott Fischer in 1996 zijn expeditieleden om altijd vóór 14.00 uur terug te keren. Een aanwijzing bedoeld als je onderweg bent naar de top van de Mount Everest, maar wij nemen ‘m ook ter harte. Het boek is een must read voor trekkers naar Everest Base Camp en verder. Voor degenen die de pocket van 250 bladzijden teveel vinden: er is een - in onze ogen - matige B-film van zijn expeditie gemaakt. Ik zou wel zeggen een leeftijdskeuring van 16+. Ook te vinden op YouTube: Into thin air: Death on Everest

Waar trouwens ook een mooie documentaire op staat van de beklimming van 1953 van Edmund Hillary en Norgay Tenzing. BBC-kwaliteit: Beyond the edge: First ascent of the Mount Everest

Vandaag kwamen we kort voordat de zon achter de bergen verdween langs een monument voor Scott. Gestorven in 1996 op de Mount Everest met vele anderen uit zijn expeditie en die van Rob Hall. Zijn monument bevindt zich in op een klein plateau, samen met kleinere en grotere monumenten voor tientallen of misschien zelfs honderden andere klimmers. Vaak met twee of drie regels tekst met in een notendop hun leven en hun (nood)lot. In meerderheid gestorven na het bereiken van de top. Climbing is optional, descending  is mandatory. Een gevleugelde uitspraak die we hoorden in een serie van zeven YouTube-video’s van Patrick McKnight die we voor ons vertrek keken: In deep films: Everest

En dat brengt ons naar Lobuche waar we net de noodle soup en veg fried noodle op hebben. Buiten zal de temperatuur langzaam richting min twintig gaan. Binnen is de kachel nog even aan. De jongens hebben ereplaatsen: rond de kachel. Mark zit tweede rang en Miriam ligt al in bed. Vandaag was net te doen, eigenlijk voor ons allemaal. Miriam heeft aan het einde van de middag Indiërs gesproken en met hen gefilosofeerd over de zin van nog een etappe, over het waarom van nog meer koude en zware dagen, over warme douches en schone kleren. De Indiërs zoeken drie mensen om morgen aan het einde van de dag vanaf Base Camp met de helikopter naar Lukla te vliegen. Hoe verleidelijk kun je het maken? Gezien haar gesteldheid is het misschien niet alleen verleidelijk, maar ook noodzakelijk. We zullen het morgenochtend zien als we om 7.00 uur bij het ontbijt worden verwacht. D-day voor de Everest Base Camp trekking.

Epiloog van de dag

Begin van de avond ging het kaarsje bij Miriam echt uit. Het dagenlang stevig hoesten wordt nu verergerd door stevige koorts. Naast de hoofdpijn, maag- en darmproblemen door de hoogte, wordt het voor haar duidelijk: niet meer verder omhoog, maar zo snel mogelijk naar beneden. Zoals we hebben onthouden van een van de expedities die we bekeken: going up is optional, going down mandatory. Lichtpuntje: ze viel rond 01.30 uur in slaap en werd om 05.30 uur pas weer wakker. Zoals Megh eerder al had gezegd: alles boven de 4 uur slaap op deze hoogte is winst.

Foto’s